Εκείνος κι εγώ

 Εκείνος κι εγώ,

δεν ξεχωρίζαμε αν ήμασταν δύο ή ένας.

Τόσο πολύ φωλιάζαμε 

ο ένας μέσα στον άλλο, σαν κορμί με ρούχο που εφαρμόζει τέλεια πάνω, παίρνοντας απολύτως το σχήμα και τις γραμμές του.

Τόσο πολύ μοιάζαμε,

ανυπεράσπιστοι κι οι δύο, λαβωμένοι από έρωτα βαρύ, 

που αγκαλιαζόμασταν σφιχτά για να μην αιμορραγούμε.

Κλείναμε το τραύμα με φιλιά, το απολυμαίναμε με όνειρα για την επόμενη μέρα που θα μας έβρισκε ακόμη μαζί, τρωτούς κι ερωτευμένους.

Εκείνος κι εγώ,

μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, χωρίς φθόγγους και φωνή.

Είχαμε την λάμψη μες τα μάτια, 

είχαμε ένα χαμόγελο πλατύ, χέρια πρόθυμα και στόμα.

Δεν χρειαζόμασταν τις λέξεις.

Είχαμε καρδιά που αφουγκραζόταν κι ερμήνευε την ησυχία.

Τόσο πολύ μοιάζαμε, που το εγώ είχε εκμηδενιστεί απ' το εσύ.

Μια σκέψη, μια επιθυμία, μια ευχή μάς όριζε να ζήσουμε και να μην χάσουμε ούτε στιγμή.

Βουτούσαμε στην χαρά και στην μελαγχολία, ντυνόμασταν όλες τις διαθέσεις της αγάπης χωρίς κόπο, 

όπως οι στρατιώτες που υπακούνε σε διαταγές την ώρα της μάχης.

Πιστοί και ταγμένοι μέχρι τελικής πτώσης.

Εκείνος κι εγώ,

ξαναγεννηθήκαμε ο ένας στα χέρια του άλλου.

Πιο πριν δεν ξέραμε τι θα πει ζωή.

Δεν είχαμε νιώσει τόση ορμή και τρέλα.

Δεν είχαμε πάει κόντρα στη λογική.

Μαζί γνωρίσαμε τον κίνδυνο και τον πόνο που γεννά η απουσία.

Μαζί ανακαλύψαμε το μεγαλείο του έρωτα, όταν δωρίζαμε ο ένας στον άλλο τον εαυτό μας χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μαζί περπατούσαμε σε άγνωστα μονοπάτια όπως της αυταπάρνησης και της συγχώρεσης.

Εξημερώναμε θηρία και ξορκίζαμε δαίμονες για να μείνουμε μαζί,τρωτοί κι ερωτευμένοι. 

Εκείνος κι εγώ, 

θα κατοικούμε για πάντα ο ένας μέσα στον άλλο κι ας νικηθήκαμε απ' τη ζωή.

Έτσι συμβαίνει στις μεγάλες αγάπες, να μένουν αιώνια ερωτευμένοι κι ας μην είναι πια μαζί. 

Λίκνον