Μάνα μου
" Μάνα μου... κόρη μου " ήταν οι τελευταίες λέξεις σου σ' εμένα, όταν αισθάνθηκες ότι η ζωή σ' εγκαταλείπει σιγά -σιγά. Μέσα σε αυτές τις λέξεις φώλιασε όλη σου η αγάπη. Δυο λέξεις - δυο ιδιότητες εκ διαμετρου αντίθετες κι όμως, σε κάποιες στιγμές, τόσο όμοιες σαν τις όψεις του ίδιου νομίσματος. Τις έχω κρατήσει μέσα μου, κερί αναμμένο στο μανουάλι της θύμησής σου, μπροστά από τα εικονίσματα τόσων αναμνήσεων. Ναός μεγαλοπρεπής η ύπαρξή σου κι η καρδιά σου ένας διάφανος θόλος που έβλεπε κατευθείαν στον Θεό. Εκεί σε φαντάζομαι τώρα, ψηλά αλλά όχι απόμακρα. Πανταχού παρούσα να παρακολουθείς τις πτώσεις και τις ανόδους μου, τις θλίψεις και τις χαρές μου, τα λάθη και τις ευστοχίες μου. Σε φαντάζομαι και σου μιλάω τις ώρες που τα πάντα σωπαίνουν. Σε φωνάζω χωρίς στόμα, σε αγγίζω χωρίς χέρια, σε θρηνώ χωρίς λυγμούς. Γιατί, μάνα μου, δεν είμαι πια η ίδια χωρίς εσένα. Μεγάλωσα απότομα από τότε που σ' έχασα. Ξεριζώθηκα σαν το δέντρο που το θερίζει ο βο