Πινελιές Sinas

Το χιόνι έξω στρώ νει ένα λ ευκό πάπλωμα     σε όλο τον δρόμο.   Οι νιφάδες του χορεύουν αέρινα μέχρι να βρουν σημείο να σταθούν. Το κοριτσάκι κοιτάζει έξω από το παράθυρο. 'Εχει κολλήσει την μύτη του στο τζάμι και παρακολουθεί.  Δεν θέλει να χάσει στιγμή από τον αιθέριο χορό. Η ανάσα της θολώνει το κρύσταλλο. Έτσι,  κάθε τόσο τα χεράκια της αφαιρούν την υγρασία για να βλέπει καλύτερα. Ο ουρανός επάνω είναι κατάλευκος. Αν δεν κρύωνε, θα μπορούσε, ίσως, να σιγοψιθυρίζει τα κάλαντα.  Παραμονή Χριστουγένν ων σήμερα. Σε λίγο θα στολίσουν το δέντρο.  Ακούει την μητέρα της που πηγαινοέρχεται στο μικρό καθιστικό, ανοίγοντας την κούτα με τα στολίδια.  Τα πάντα μέσα στο σπίτι είναι αστραφτερά, τακτοποιημένα και γιορτινά. Οι άγγελοι από χαρτόνι καμαρώνουν στο τραπεζάκι δίπλα στον καναπέ.  Κάθε κουρτίνα φιλοξενεί και μια χρυσή μπάλα.  Τα λαμπερά κρυσταλλάκια τους παίζουν με το φως δημιουργώντας δεκάδες λάμψεις.  Οι χιονάνθρωποι χαμογελο

Το μόνο που ήξερε να κάνει καλά ήταν να συνθέτει μουσική. Οι ήχοι του κόσμου και των ανθρώπων, οι πράξεις τους αποτελούσαν για κείνον δονήσεις.  Δονήσεις σε μια συχνότητα δική του εσωτερική.  Τον επηρέαζαν βαθιά. Και τις μετουσίωνε σε νότες.  Οι νότες χόρευαν στο κεφάλι του, ντύνονταν τα συναισθήματά του, τραγουδούσαν τα βιώματα και την ζωή του. Ήταν βιρτουόζος στο βιολί.  Ο καλύτερος, τα τελευταία δύο χρόνια, της μεγαλούπολης που ζούσε.  Περιζήτητος κι απόμακρος. Τόσο περίεργο το τελευταίο χαρακτηριστικό για έναν άνθρωπο με την δική του ευαισθησία. Δεν ήταν αντικοινωνικός.  Αντίθετα στις δημόσιες σχέσεις ήταν πολύ ικανός. Δεν σε άφηνε όμως να τον πλησιάσεις περισσότερο για κάτι πιο βαθύ κι ουσιαστικό.  Σαν να προσέκρουες σ' έναν αόρατο αλλά συμπαγή τοίχο.  Το μόνο που πρόβαλλε προς τα έξω, ως όφειλε, ήταν το μουσικό του έργο. Καμία πληροφορία για την προσωπική του ζωή. Δεν ήξεραν οι θαυμαστές του τον βαθμό, που ένα ζευγάρι βελούδινα κασταν

Είμαι σχεδόν εκατό ετών. Περιμένοντας το τέλος, σκέφτομαι την αρχή. Υπάρχουν τόσα που θέλω να σου πω... Όμως θα με άκουγες προσεκτικά, αν σου έλεγα, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός; Ξέρω ότι δεν είσαι σε θέση να το φανταστείς.   Παρόλα αυτά, μπορώ να σου πω ότι θα ξυπνήσεις μια μέρα και θα διαπιστώσεις πως η ζωή σου έχει προχωρήσει με τέτοια ταχύτητα, ταυτόχρονα αδιανόητη και σκληρή. Οι πιο έντονες στιγμές θα μοιάζει σαν να έχουν συμβεί μόλις χθες και τίποτα δεν μπορεί να σβήσει τον πόνο και την ευχαρίστηση, την απίστευτη ένταση της αγάπης και την ζωηρή ευτυχία της.   Όπως και την ζοφερή σκοτεινιά των παθών που δεν εκπληρώθηκαν, δεν εκφράστηκαν, δεν βρήκαν ανταπόκριση...   Θα γεράσεις και θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις, μόνο ιστορίες.   Μετάφραση : Λίκνον   Photography: Anna Powalowska Meg Rosoff/Garisson Keillor' s quotes

Ξέρεις το να σ' αγαπώ ήταν για μένα τόσο φυσικό σαν την αναπνοή. Φυσικό κι αβίαστο. Περισσότερο απ' όλες τις καθημερινές μας στιγμές αγαπούσα την ώρα του βραδινού ύπνου.  Όταν γδυνόμασταν από τις έγνοιες της μέρας, όταν βάζαμε στην άκρη μαζί με τα ρούχα μας ανησυχίες, ανασφάλειες και μάσκες. Ναι, μάσκες!  Μην σου κάνει εντύπωση. Όλοι φοράμε, όταν δεν θέλουμε να δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό. Όταν δεν θέλουμε και όταν δεν πρέπει.  Ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει, άλλωστε, η ζωή μας δεν πορεύεται; Ας μην ξεστρατίζει, όμως, η σκέψη μου σε φιλοσοφικά μονοπάτια.  Θέλω να σταθεί εδώ στην ωραιότερη ώρα της μέρας, την νυχτερινή. Τότε που ο χρόνος γινόταν σύμμαχος και διπλασιαζόταν σε όγκο για να χωρέσει την ανάγκη μου να σε κοιτώ.  Τότε που ξεκούραζα το βλέμμα μου στα γαλήνια χαρακτηριστικά σου καθώς όνειρα πλέκονταν στα κλειστά σου βλέφαρα.  Τότε που σε κοίταζα και στο στήθος μου, παλίρροια, η αγάπη ένιωθα να φουσκώνει. Εσύ, δικός μου απόλυ

Πάντα μου άρεσαν οι Κυριακές. Έχουν μια παύση στο εικοσιτετράωρό τους.  Ένα σταμάτημα απαλό.   Μια πιο βαθιά ανάσα. Σαν να μεγαλώνει ο κόσμος και να χωράει κάθε λύπη και στεναγμό.  Να τ'ακινητοποιεί στην πίστα του χρόνου. Τις Κυριακές ο ήλιος λάμπει λίγο περισσότερο διαλύοντας την σκόνη της καθημερινής μιζέριας.  Η οικογένεια συσφίγγει δεσμούς.  Τοποθετεί στο μεσημεριανό τραπέζι, εξομολογήσεις, σκέψεις, αστεία κι αγκαλιάζει φόβους κι ανησυχίες.  Η αγάπη θρέφει ψυχές, επουλώνει πληγές, αναπαύεται στα μαξιλάρια και χαμογελά.  Είναι ο περίπατος της εβδομάδας οι Κυριακές. Η ξεκούραση που αποζητά το κορμί, η φιλία που κερνά καφέ, ο έρωτας που χορταίνει χάδια και φιλιά, το τικ - τακ του ρολογιού που μπαίνει στο αθόρυβο. Έίναι το βιβλίο που λαχταράει να διηγηθεί την ιστορία του,  το ποίημα που φουσκώνει στο στήθος και γαργαλάει τα δάχτυλα, το ποδήλατο που γρασάρει τις αλυσίδες του και κάνει τον γύρο της λίμνης. Τις Κυριακές σου, λοιπόν,

Σε μισώ γιατί πια κανένα πρωινό δεν έχει την αισιοδοξία της ανατολής. Σε μισώ γιατί ο χρόνος μου σέρνεται σακάτης  στην φτωχογειτονιά στιγμών ημιτελών και άδειων. Σε μισώ γιατί η πίστη μου στους ανθρώπους κρύφτηκε τρομαγμένη  σαν κακοποιημένο παιδί χάρις στην δική σου αναξιοπιστία. Σε μισώ γιατί νιώθω ανεξόφλητο δάνειο  στην τράπεζα της αγάπης. Σε μισώ γιατί το σώμα μου πονάει κι αναζητά μανιασμένα  το δικό σου σαν εθισμένος ναρκομανής. Σε μισώ που με τόση ευκολία συνεχίζεις την ζωή σου κι εγώ με κόπο ανασαίνω. Σε μισώ γιατί το μυαλό μου αναπαράγει συνεχώς  σαν χαλασμένο dvd κάθε λέξη,  κάθε σκηνή από την δική μας ταινία, ό, τι κι αν κάνω,  όπου κι αν πάω κι εγώ ψάχνω το λάθος. Σε μισώ γιατί χωρίς καρδιά δεν μπορώ να ξαναγαπήσω. Σε μισώ γιατί τις νύχτες κρυώνω και τίποτα  δεν ζεσταίνει την παγωνιά του χωρισμού μας. Σε μισώ γιατί ακόμη περιμένω  την συγγνώμη κι ένα σου μήνυμα. Σε μισώ γιατί το ψέμα σου έκλεισε 

Απορώ μαζί σου. Ο χρόνος πέρασε βιολογικά αλλά δεν σε ωρίμασε στο ελάχιστο συναισθηματικά. Στις ερωτικές σου σχέσεις επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη συντηρώντας έναν μεγαλοπρεπή εγωισμό. Έναν εγωισμό που δεν χορταίνει με τίποτα.  Καταπίνει με προθυμία τα πάντα: λεπτά συναισθήματα, δάκρυα ζεστά, τρυφερές υποσχέσεις, θρυμματισμένα σ' αγαπώ. Κι εσύ εξακολουθείς να τον τρέφεις αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Απορώ μαζί σου. Ντύνεσαι μια ψευδή σοβαροφάνεια.  Μιλάς μια γλώσσα παραδοσιακής ηθικής που αυτόματα σε βαφτίζει " καλό παιδί "  και καθησυχάζει τις γυναικείες ανησυχίες.  Φροντίζεις, όμως, πρώτα να την επικαλύπτεις με μια στρώση γλυκομίλητου έρωτα.  Έρωτα σαθρού που στέκεται όλος στον αέρα.  Το βλέμμα σου μαγνητίζει και ξεγελάει σαν εκείνα τα καθρεφτάκια που λάμπουν υπερβολικά  και σε ζαλίζουν.  Σε αποπροσανατολίζουν. Κι αυτός ακριβώς είναι ο στόχος σου. Να μην ξέρει η γυναίκα δίπλα σου πού ακριβώς πατάει.  Σε σταθερό έδαφος ή σε κινούμενη ά

Δεν θέλω άλλο να σκέφτομαι. Κάθε βράδυ να ματώνω πάνω - κάτω στα σοκκάκια του μυαλού και να σε συναντώ στις αυλόπορτες της μνήμης. Ν' αναβιώνω στιγμές που σαν φωτεινοί σηματοδότες πάγωσαν στο κόκκινο, απαγορεύοντας ρητά οποιαδήποτε κίνηση προς τα εμπρός.  Στιγμές εγκλωβισμένες σ' ένα παράλληλο σύμπαν, όπου το χθες δεν γέννησε ποτέ το σήμερα. Εμείς στην πρώτη μας γνωριμία!  Συστολή κι ενθουσιασμός τα καύσιμα υλικά μας.  Οι πρώτες ματιές ανιχνευτικές, πεινασμένες να δουν, να καταγράψουν κάθε λεπτομέρεια του ανθρώπινου αυτού πλάσματος που τρέλανε το κοντέρ της λογικής. Το πρώτο άγγιγμα, η πρώτη αγκαλιά!  Σαν βρέφη που δέχονται την φροντίδα της μάνας ανήμπορα, μικροσκοπικά, όλο ευγνωμοσύνη για την αγάπη που τα " σκεπάζει ".  Μια αγάπη που δεν ζήτησαν αλλά την έχουν, ολόκληρη, ακμάζουσα, παρούσα.  Κι η πρώτη φορά του έρωτα...   Του θείου έρωτα που αφοπλίζει άμυνες κι αφυπνίζει αισθήσεις.  Του έρωτα που ξυπνά το δέρμα κι αυτό αποκτά ξαφνικ

Κι ενώ πέφτουν οι τίτλοι του τέλους στην ερωτική ταινία που πρωταγωνιστούσες,  φεύγεις από την αίθουσα προβολής κι από την ζωή του με μια αίσθηση κενού στην καρδιά  και με μια απογοήτευση βαριά σαν πέτρα στο στομάχι.  Αναρωτιόσουν αν η απογοήτευση καταπίνεται κάποτε.  Τώρα ξέρεις.  Καταπίνεται αλλά δεν αφομοιώνεται ομαλά από τον οργανισμό.  Είναι τόσο δύσπεπτη.  Πάντα θα είναι. Το συναισθηματικό φορτίο βαρύ ζαλίζει το μυαλό σαν ναρκωτικό κι η αναδρομή σε όσα σας οδήγησαν στο σημείο μηδέν, αναπόφευκτη.  Τί έδωσες εκτός από ολόκληρο τον εαυτό σου;  Τί πήρες εκτός από ένα καλό μάθημα να μην πιστεύεις σε παρφουμαρισμένα λόγια και φανταχτερές υποσχέσεις; Πώς όλα στην αρχή έμοιαζαν ιδανικά, βγαλμένα από την χώρα του απόλυτου παραμυθιού;  Παραμύθι!  Αυτό ακριβώς ήταν η σχέση σας.  Μόνο που εκείνος δεν ήταν το πριγκιπόπουλο πάνω στο άσπρο άλογο αλλά η κακιά μάγισσα μεταμορφωμένη κι αποφασισμένη να σε πείσει να φας το μήλο.  Κι εσύ το έφαγες και " σ

Τα γλαροπούλια έκαναν διάφορους σχηματισμούς στον ουρανό πετώντας αναστατωμένα. Τα κρωξίματά τους την έκαναν να πάρει το βλέμμα της από τους βασιλικούς που πότιζε και να τα κοιτάξει. Ερχόταν κακοκαιρία γι' αυτό είχαν ανέβει ψηλά στο βουνό. Ίσα που είχαν προλάβει ν' αρπάξουν τα υπολείμματα της ψαριάς των βαρκάρηδων του νησιού.  Έστρεψε την ματιά της προς το μονοπάτι απ' όπου θα ερχόταν ο άντρας της. Σίγουρα θα ήταν κουρασμένος από τον νυχτερινό κάματο, αφού η δουλειά του ψαρά ήταν από τις σκληρότερες της αγροτικής ζωής. Εκτεθειμένος στις διάφορες διαθέσεις του καιρού, μαχόμενος με τη θάλασσα και τα καμώματά της, έπρεπε να βγάζει τον επιούσιο καθημερινά.  Η ανταμοιβή κι η ξεκούρασή του ήταν το πρόσχαρο χαμόγελό της κι η αγάπη που καθρεφτιζόταν στα μάτια της λαμπερή σαν τον ήλιο. Τίποτα δεν τους είχε χαριστεί εύκολα. Ζούσαν σ' ένα ακριτικό νησί. Εκείνη δασκάλα στο επάγγελμα, από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της πάνω σ' αυτό το μικρό κομ

" Μάνα μου... κόρη μου " ήταν οι τελευταίες λέξεις σου σ' εμένα, όταν αισθάνθηκες ότι η ζωή σ' εγκαταλείπει σιγά -σιγά. Μέσα σε αυτές τις λέξεις φώλιασε όλη σου η αγάπη. Δυο λέξεις - δυο ιδιότητες εκ διαμετρου αντίθετες κι όμως, σε κάποιες στιγμές, τόσο όμοιες σαν τις όψεις του ίδιου νομίσματος. Τις έχω κρατήσει μέσα μου, κερί αναμμένο στο μανουάλι της θύμησής σου, μπροστά από τα εικονίσματα τόσων αναμνήσεων. Ναός μεγαλοπρεπής η ύπαρξή σου κι η καρδιά σου ένας διάφανος θόλος που έβλεπε κατευθείαν στον Θεό. Εκεί σε φαντάζομαι τώρα, ψηλά αλλά όχι απόμακρα. Πανταχού παρούσα να παρακολουθείς τις πτώσεις και τις ανόδους μου, τις θλίψεις και τις χαρές μου, τα λάθη και τις ευστοχίες μου. Σε φαντάζομαι και σου μιλάω τις ώρες που τα πάντα σωπαίνουν. Σε φωνάζω χωρίς στόμα, σε αγγίζω χωρίς χέρια, σε θρηνώ χωρίς λυγμούς. Γιατί, μάνα μου, δεν είμαι πια η ίδια χωρίς εσένα.  Μεγάλωσα απότομα από τότε που σ' έχασα. Ξεριζώθηκα σαν το δέντρο που το θερίζει ο βο

https://www.youtube.com/watch?v=qRUr86RJv1M Bring them back

https://www.youtube.com/watch?v=0SUqF32dKnU

Κάθε βράδυ με σκοτώνω με στυγνότητα Και κάθε ξημέρωμα με ξεγελάω ότι είμαι ακόμα ζωντανή. Κάθε βράδυ σε σημαδεύω με ακρίβεια και κάθε πρωί, φιλάω τις πληγές σου ευλαβικά. Κάθε μέρα με ανασταίνω μεθοδικά Με βγάζω στον κόσμο έξω με τα μάτια ανοιχτά και την ψυχή δεμένη κόμπο. Με ταίζω ελπίδα και με γεμίζω προσδοκία Για ν' αντέξω ως το βράδυ που με λαγνεία θα με κόψω πάλι κομμάτια Και θα με σκορπίσω χωρίς ενοχές. Κάθε μέρα σε ξεθάβω και σε παίρνω μαζί μου Σε βαφτίζω αγάπη, σε φωνάζω έτσι, σε γεμίζω φιλιά κι αγκαλιές Σε μυρίζω.. σε γεύομαι. Ως το βράδυ που θα σε αφομοιώσω πάλι μέσα μου, θα χωρέσω εσένα.. Πεθαμένο ήδη στο δικό μου άψυχο σώμα.. Δύο νεκροί σε κάθε βράδυ μου Ένα βράδυ πρέπει ν' αποφασίσω Ποιόν θ' αφήσω από τους δύο μας να ζήσει Και ποιόν θα χωρέσω στον τάφο της καρδιάς μου Ένα βράδυ από αυτά που θα έρθουνε Πρέπει να θυσιάσω τον πιο αδύναμο Και να ελευθερώσω τον πιο δυνατό. Αυτ

Στην κορυφογραμμή του πόνου την νύχτα οι συσσωρευμένες θλίψεις αντανακλούν στον ουρανό. Τίποτα δεν μαρτυρά τον όγκο της μοναξιάς που επιπλέει στη σκοτεινή θάλασσα της σιωπής. Αν είσαι σ' εγρήγορση κι αφουγκραστείς τ' αστέρια εκείνη την ώρα που σμίγει ο κίνδυνος με το απρόβλεπτο,  ίσως γλιτώσεις το ναυάγιο. Μπορεί ποτέ να μην δεις τί κρύβεται κάτω από το πέπλο της απατηλής γαλήνης. Μπορεί να περάσεις ξυστά την λαμπερή απειλή. Μπορεί αυτή η σύγκρουση να μην γίνει ποτέ. Να μείνει μια απλή επαφή. Ένα χάδι της τύχης που σου άφησε τα σωτήρια περιθώρια να συνεχίσεις ήσυχα την πορεία σου. Μην θεωρήσεις τον εαυτό σου ευλογημένο που απέφυγε το πλήγμα. Η ζωή μετριέται κάποιες φορές σαν τον θάνατο δυναμικά, απόλυτα, ακαριαία όταν σε φέρνει αντιμέτωπο κι ανίσχυρο με την μοιραία αγάπη. Και τότε όλα αποκτούν νόημα: η ρότα που χάραξες αυθόρμητα στο χάρτη,  η ανησυχία που σ' έσπρωχνε στο παραπέρα,  η μονοτονία μιας καλά ασφαλισμένης και βαρετής καθημερινότη

https://www.youtube.com/watch?v=axySrE0Kg6k Beauty and the Beast / Ariana Grande Photo found on Internet

https://www.youtube.com/watch?v=iW9yRks_7XY Pink Martini/ La Soledad Photo found on pinterest

https://www.youtube.com/watch?v=cj5vB5u1fRg ~Λίκνον~ Ερινύες

 Η λινή κουρτίνα στ' ανοιχτό παράθυρο λικνίστηκε αιθέρια από τ' ορμητικό αεράκι του δειλινού. Τέτοια ώρα, καθημερινά, όταν ο ήλιος έσκυβε να φιλήσει την θάλασσα, ο αέρας δυνάμωνε, μαρτυρώντας την αιώνια ένωσή τους.   Το μισοσβησμένο τσιγάρο στα χείλη του μετρούσε τις τελευταίες του αναλαμπές. Για μια στιγμή το βλέμμα του καρφώθηκε στα φτερά του αγριοπερίστερου που προσγειωνόταν στα καλώδια της ΔΕΗ. Τα ζήλευε αυτά τα φτερά, ζήλευε το πέταγμά τους.   Μόρφασε...  Αναζητούσε επίμονα μια σκέψη λευκή στον μαυροπίνακα του μυαλού του. Άναψε νευρικά άλλο ένα τσιγάρο, ρουφώντας με δύναμη τον καπνό. Δολοφονικός σύντροφος πάντα παρών και πρόθυμος να του δοθεί, έσβηνε στα χείλη του ξεχασμένος τις περισσότερες φορές.   Περίμενε. Οι χτύποι της καρδιάς του αντηχούσαν ένα - ένα τα δευτερόλεπτα του ρολογιού. Ένιωσε πως ήταν όλος ένα ζευγάρι αυτιά.  Άκουσε το πόμολο της πόρτας να γυρίζει και τ'απαλά βήματα εκείνης.  Περίεργο πώς, αυτό το μικρό πόμολο σήμαινε επανεκκίνηση της μίζ