Πινελιές Sinas

  Ίσως ποτέ δεν έτυχε να σας συμβεί  αυτό.  Να είστε σαν και μένα ένα απλό γαϊδούρι και να θέλετε να γράψετε και άρθρο. Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή.    Ένα τετράποδο πλήρως εξημερωμένο από το 4000 π. Χ. Αποκομμένο από την αγέλη μου, ναι,  καλά διαβάσατε από την αγέλη μου,  για να εξυπηρετώ εσάς.   Κανείς δεν με ρώτησε αν μου άρεσε η μοναχική ζωή.  Αν ήθελα ν’ αφήσω τη μάνα μου πίσω. Ευτυχώς όμως κάνω εύκολα φίλους, κατσίκες, κότες, πρόβατα. Για τον άνθρωπο δεν μπορώ να πω  με σιγουριά,  εξαρτάται από την συμπεριφορά του.  Πότε  – πότε δίνω καμιά κλωτσιά  με τα πισινά μου πόδια,  γιατί ίσως, πρέπει να δείξω κι εγώ το ταμπεραμέντο μου.   Ναι, δίνω καμιά κλωτσιά με όση δύναμη έχω και δεν ντρέπομαι  γι’ αυτό.   Ίσως γιατί το μυοσκελετικό μου  σύστημα χρειαζόταν τέσσερα χρόνια για ν’ αναπτυχθεί σωστά,   αλλά μου είχαν ήδη φορέσει το σαμάρι  και μ’ έβαλαν από νωρίς στα βάσανα.  Πώς λέμε παράνομη εργασία ανηλίκων; Κάτι τέτοιο. Ίσως πάλι γιατί, αντί τις ελεύθερες  ώρες μου να τρέχω ελεύθερο,  ν

 Εκείνος κι εγώ, δεν ξεχωρίζαμε αν ήμασταν δύο ή ένας. Τόσο πολύ φωλιάζαμε  ο ένας μέσα στον άλλο, σαν κορμί με ρούχο που εφαρμόζει τέλεια πάνω, παίρνοντας απολύτως το σχήμα και τις γραμμές του. Τόσο πολύ μοιάζαμε, ανυπεράσπιστοι κι οι δύο, λαβωμένοι από έρωτα βαρύ,  που αγκαλιαζόμασταν σφιχτά για να μην αιμορραγούμε. Κλείναμε το τραύμα με φιλιά, το απολυμαίναμε με όνειρα για την επόμενη μέρα που θα μας έβρισκε ακόμη μαζί, τρωτούς κι ερωτευμένους. Εκείνος κι εγώ, μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, χωρίς φθόγγους και φωνή. Είχαμε την λάμψη μες τα μάτια,  είχαμε ένα χαμόγελο πλατύ, χέρια πρόθυμα και στόμα. Δεν χρειαζόμασταν τις λέξεις. Είχαμε καρδιά που αφουγκραζόταν κι ερμήνευε την ησυχία. Τόσο πολύ μοιάζαμε, που το εγώ είχε εκμηδενιστεί απ' το εσύ. Μια σκέψη, μια επιθυμία, μια ευχή μάς όριζε να ζήσουμε και να μην χάσουμε ούτε στιγμή. Βουτούσαμε στην χαρά και στην μελαγχολία, ντυνόμασταν όλες τις διαθέσεις της αγάπης χωρίς κόπο,  όπως οι στρατιώτες που υπακούνε σε διαταγές την ώρα της μάχης