Πινελιές Sinas

Το χιόνι έξω στρώ νει ένα λ ευκό πάπλωμα     σε όλο τον δρόμο.   Οι νιφάδες του χορεύουν αέρινα μέχρι να βρουν σημείο να σταθούν. Το κοριτσάκι κοιτάζει έξω από το παράθυρο. 'Εχει κολλήσει την μύτη του στο τζάμι και παρακολουθεί.  Δεν θέλει να χάσει στιγμή από τον αιθέριο χορό. Η ανάσα της θολώνει το κρύσταλλο. Έτσι,  κάθε τόσο τα χεράκια της αφαιρούν την υγρασία για να βλέπει καλύτερα. Ο ουρανός επάνω είναι κατάλευκος. Αν δεν κρύωνε, θα μπορούσε, ίσως, να σιγοψιθυρίζει τα κάλαντα.  Παραμονή Χριστουγένν ων σήμερα. Σε λίγο θα στολίσουν το δέντρο.  Ακούει την μητέρα της που πηγαινοέρχεται στο μικρό καθιστικό, ανοίγοντας την κούτα με τα στολίδια.  Τα πάντα μέσα στο σπίτι είναι αστραφτερά, τακτοποιημένα και γιορτινά. Οι άγγελοι από χαρτόνι καμαρώνουν στο τραπεζάκι δίπλα στον καναπέ.  Κάθε κουρτίνα φιλοξενεί και μια χρυσή μπάλα.  Τα λαμπερά κρυσταλλάκια τους παίζουν με το φως δημιουργώντας δεκάδες λάμψεις.  Οι χιονάνθρωποι χαμογελο

Το μόνο που ήξερε να κάνει καλά ήταν να συνθέτει μουσική. Οι ήχοι του κόσμου και των ανθρώπων, οι πράξεις τους αποτελούσαν για κείνον δονήσεις.  Δονήσεις σε μια συχνότητα δική του εσωτερική.  Τον επηρέαζαν βαθιά. Και τις μετουσίωνε σε νότες.  Οι νότες χόρευαν στο κεφάλι του, ντύνονταν τα συναισθήματά του, τραγουδούσαν τα βιώματα και την ζωή του. Ήταν βιρτουόζος στο βιολί.  Ο καλύτερος, τα τελευταία δύο χρόνια, της μεγαλούπολης που ζούσε.  Περιζήτητος κι απόμακρος. Τόσο περίεργο το τελευταίο χαρακτηριστικό για έναν άνθρωπο με την δική του ευαισθησία. Δεν ήταν αντικοινωνικός.  Αντίθετα στις δημόσιες σχέσεις ήταν πολύ ικανός. Δεν σε άφηνε όμως να τον πλησιάσεις περισσότερο για κάτι πιο βαθύ κι ουσιαστικό.  Σαν να προσέκρουες σ' έναν αόρατο αλλά συμπαγή τοίχο.  Το μόνο που πρόβαλλε προς τα έξω, ως όφειλε, ήταν το μουσικό του έργο. Καμία πληροφορία για την προσωπική του ζωή. Δεν ήξεραν οι θαυμαστές του τον βαθμό, που ένα ζευγάρι βελούδινα κασταν