Εσένα, εαυτέ μου, σου οφείλω μια συγγνώμη.
Εσένα που έχω στήσει άπειρες φορές στον τοίχο πυροβολώντας σε, φτύνοντας πάνω σου όλη μου την επίκριση και την αυστηρότητα. Εσένα που αδίκησα υπερεκτιμώντας τους άλλους. Εσένα, εαυτέ μου, σου οφείλω μια συγγνώμη. Μια συγγνώμη για κάθε λεπτό της ζωής μου που σε πρόδωσα. Για κάθε φορά που σε απαρνήθηκα υπηρετώντας τα θέλω των άλλων. Για κάθε ξένη ενοχή που σε φόρτωσα τσαλαπατώντας την αθωότητά σου. Για κάθε προσδοκία σου που δεν ευοδώθηκε εξαιτίας της δικής μου αμέλειας. Σου χρωστάω επίσης μια μεγάλη αγκαλιά, γιατί άντεξες. Άντεξες το φορτίο της δυστυχίας που δεν σου αναλογούσε. Την βαθιά σιωπή που μέσα της κυοφορούνταν χιλιάδες ουρλιαχτά. Τα δικά μου. Γιατί αποξενώθηκα από τον μόνο που δεν έπρεπε να το κάνω. Από σένα. Άντεξες να βλέπεις τα όνειρά σου να θρυμματίζονται κάτω από τα άτσαλα πατήματα ανθρώπινων εγωισμών. Γιατί εγώ το επέτρεψα. Γιατί εγώ δεν σε υπερασπίστηκα όπως και όταν έπρεπε. Κράτησα όλη μου την σκληρότητα για σέ