Τόσο δικός μου
Ξέρεις το να σ' αγαπώ ήταν για μένα τόσο φυσικό σαν την αναπνοή. Φυσικό κι αβίαστο. Περισσότερο απ' όλες τις καθημερινές μας στιγμές αγαπούσα την ώρα του βραδινού ύπνου. Όταν γδυνόμασταν από τις έγνοιες της μέρας, όταν βάζαμε στην άκρη μαζί με τα ρούχα μας ανησυχίες, ανασφάλειες και μάσκες. Ναι, μάσκες! Μην σου κάνει εντύπωση. Όλοι φοράμε, όταν δεν θέλουμε να δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό. Όταν δεν θέλουμε και όταν δεν πρέπει. Ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει, άλλωστε, η ζωή μας δεν πορεύεται; Ας μην ξεστρατίζει, όμως, η σκέψη μου σε φιλοσοφικά μονοπάτια. Θέλω να σταθεί εδώ στην ωραιότερη ώρα της μέρας, την νυχτερινή. Τότε που ο χρόνος γινόταν σύμμαχος και διπλασιαζόταν σε όγκο για να χωρέσει την ανάγκη μου να σε κοιτώ. Τότε που ξεκούραζα το βλέμμα μου στα γαλήνια χαρακτηριστικά σου καθώς όνειρα πλέκονταν στα κλειστά σου βλέφαρα. Τότε που σε κοίταζα και στο στήθος μου, παλίρροια, η αγάπη ένιωθα να φουσκώνει. Εσύ, δικός μου απόλυ