Πινελιές Sinas

Τα Πλοία Από την Φαντασίαν έως εις το Χαρτί. Είναι δύσκολον πέρασμα, είναι επικίνδυνος θάλασσα. Η απόστασις φαίνεται μικρά κατά πρώτην όψιν, και εν τοσούτω πόσον μακρόν ταξίδι είναι, και πόσον επιζήμιον ενίοτε διά τα πλοία τα οποία το επιχειρούν. Η πρώτη  ζημία προέρχεται εκ της λίαν ευθραύστου φύσεως των εμπορευμάτων τα οποία μεταφέρουν τα πλοία. Εις τας αγοράς της Φαντασίας, τα πλείστα και τα καλύτερα πράγματα είναι κατασκευασμένα από λεπτάς υάλους και κεράμους διαφανείς, και με όλην την προσοχήν του κόσμου πολλά σπάνουν εις τον δρόμον, και πολλά σπάνουν όταν τα αποβιβάζουν εις την ξηράν. Πάσα δε τοιαύτη ζημία είναι ανεπανόρθωτος, διότι είναι έξω λόγου να γυρίσει οπίσω το πλοίον και να παραλάβει πράγματα ομοιόμορφα. Δεν υπάρχει πιθανότης να ευρεθεί το ίδιον κατάστημα το οποίον τα επώλει. Αι αγοραί της Φαντασίας έχουν καταστήματα μεγάλα και πολυτελή, αλλ’ όχι μακροχρονίου διαρκείας. Αι συναλλαγαί των είναι βραχείαι, εκποιούν τα εμπορεύματά των ταχέως, και διαλύουν αμέσως. Είναι πο

Όλοι έχουμε ανάγκη το καταφύγιο μιας σωστής σχέσης.  Μιας σχέσης πλασμένης με τα ανθεκτικά υλικά της αγάπης και της κατανόησης.  Μιας σχέσης θεμελιωμέ νης στο σταθερό έδαφος της αμοιβαιότητας.  Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό, το αποδεικνύουν οι τόσοι χωρισμοί στο βιβλίο των αποτυχημένων δεσμών. Πρωτεργάτες αυτού του οικοδομήματος είναι οι άνθρωποι. Κι εδώ έγκειται όλη η δυσκολία, διότι ανθρώπινα χέρια προσπαθούν να χτίσουν το γεφύρι, όπου θα σμίξουν με το πλάσμα εκείνο που θα τραγουδάει ο ένας στην καρδιά του άλλου. Κι όλοι οι άνεμοι των μοντέρνων καιρών που ζούμε, φυσάνε κόντρα. Ο χρόνος τρέχει και μαζί του κι εμείς. Υπάρχουν όμως τέτοιου είδους λεπτές καταστάσεις που απαιτούν όλο τον χρόνο, την φροντίδα και την προσοχή μας, σαν το ζυμαράκι που φουσκώνει αργά γεμάτο υπερηφάνεια, για να εξελιχθεί σ'ένα πεντανόστιμο καρβέλι ψημένο στον φούρνο της αγάπης. Πόσοι δεν θέλουν να γευτούν μιαν αγάπη ζεστή, να θρέψουν το "μέσα" τους και ν'αντλήσουν ενέρ

 Σε περίοδο συννεφιάς ή χαμηλού βαρομετρικού η θάλασσα δεν μπορεί να διατηρήσει μια υψηλή θερμοκρασία. Έχει ανάγκη από μια πηγή φωτός και θερμότητας για ν'ανακτήσει την ζεστασιά της και να προ(σ)καλέσει στη αγκαλιά της όσους τη λαχταρούν. (Αν και πολλές φορές βουτάει κανείς στα δροσερά  νερά της για να καταλαγιάσει την φλόγα που τον καίει). Το να την χαζεύεις όταν είναι κρύα είναι ευχάριστο,το να την λησμονάς όμως είναι αποκαρδιωτικό! Η θάλασσα λοιπόν έχει ανάγκη τον ήλιο της, εξαρτάται από αυτόν, πρέπει να λάβει για να προσφέρει: ερωτικούς ψιθύρους,σαγηνευτικές υποσχέσεις,λάγνα χάδια και ατελείωτη ονειροπόληση... Η υγρή  μαγεία της είναι στενά συνυφασμένη με τη φλογερή ιδιοσυγκρασία εκείνου  και χωρίς το μοναδικό αμοιβαίο αλισβερίσι τους  τίποτα δεν μπορεί  ν'ανθίσει και να διατηρήσει την ομορφιά του. Το κύμα της που σκάει στην αμμουδιά νοσταλγεί, περιμένει,  επανέρχεται ρυθμικά αναζητώντας την λάμψη  και το θερμό του άγγιγμα. ~

https://www.youtube.com/watch?v=QhMmBlL81nw

Γιάννης Σκαρίμπας ( 1893 - 1984 ) ο άγνωστος ποιητής Εαυτούληδες (από τη συλλογή Εαυτούληδες 1950) Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη, ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη και με ήβραν —χωρίς κανέν' να μου λείπει— τα λάθη. Κι ως τα γνώρισα όλα-μου γύρω — μπραμ-πάφες όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες —ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, oι γκάφες- μου όλες. A!... τι θίασος λίγον τι από αλήτες μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους, έτσι ως έμοιαζαν — με πρισμένες τις μύτες— παλιάτσους. Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη βέργα μπρος σε τρίποδα με κάντα μυστήρια, όπου γράφονταν τ' αποτυχημένα-μου έργα —εμβατήρια! Α... τι έμπνευση!... Μαιτρ του φάλτσου 'γώ πάντα, με τη βέργα-μου τώρα ψηλά —λέω— με τρόμους νά, με δαύτη-μου να παρελάσω τη μπάντα στούς δρόμους. Kι ως πισώκωλα θα παγαίνω πατώντας, μες σε κόρνα θα τα βροντούν και σαντούρια οι παλιάτσοί-μου — στον αέρα πηδώντας — τα θούρια... Artist:  Αλέκος Φασιανός https://www.yo

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΛΗΜΝΙΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ (ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ 1. 9.17)  Οὗτοι ναυαρχοῦντος Ἰάσονος ἀναχθέντες προσίσχουσι Λήμνῳ. ἔτυχε δὲ ἡ Λῆμνος ἀνδρῶν τότε οὖσα ἔρημος, βασιλευομένη δὲ ὑπὸ Ὑψιπύλης τῆς Θόαντος δι᾽αἰτίαν τήνδε. αἱ Λήμνιαι τὴν Ἀφροδίτην οὐκ ἐτίμων. ἡ δὲ αὐταῖς ἐμβάλλει δυσοσμίαν, καὶ διὰ τοῦτο οἱ γήμαντες αὐτὰς ἐκ τῆς πλησίον Θρᾴκης λαβόντες αἰχμαλωτίδας συνευνάζοντο αὐταῖς.  ἀτιμαζόμεναι δὲ αἱ Λήμνιαι τούς τε πατέρας καὶ τούς ἄνδρας φονεύουσι.  Μόνη δὲ ἔσωσεν Ὑψιπύλη τὸν ἑαυτῆς πατέρα κρύψασα Θόαντα.  προσσχόντες οὖν τότε γυναικοκρατουμένῃ τῇ Λήμνῳ μίσγονται ταῖς γυναιξίν. Ὑψιπύλη δὲ Ἰάσονι συνευνάζεται, καὶ γεννᾷ παῖδας Εὔνηον καὶ Νεβροφόνον. Μετάφραση: Αυτοί με ναύαρχο τον Ιάσονα αφού εξέπλευσαν, προσέγγισαν την Λήμνο, έτυχε τότε η Λήμνος να είναι έρημη από άνδρες και να έχει βασίλισσα την Υψίπυλη, κόρη του Θόαντα, για την εξής αιτία. Δεν τιμούσαν οι Λήμνιες την Αφροδίτη. Κι εκείνη σ'αυτές έριξε δυσοσμία και γι'αυτό οι σύζυγοί τους πήραν αιχμάλωτες από

https://www.youtube.com/watch?v=l84PBJFOpJo

Αν υποθέσουμε πως κάθε άνθρωπος στην ζωή μας είναι κι ένας προορισμός, ένας τόπος άγνωστος που μας προσκαλεί να τον προσεγγίσουμε και να τον ανακαλύψουμε, τότε εσύ για μένα ήσουν ο πιο ιδανικός!                                                            Τουλάχιστον έτσι φαινόσουν στην αρχή... Σαν ένα τοπίο ρομαντικό που η ομίχλη επιμελώς θόλωνε το περίγραμμά του, άσκησες πάνω μου μια μυστηριώδη γοητεία κι έλξη. Όσα δεν διακρίνονταν καθαρά, όσα κρύβονταν ένοχα στη σκιά τα συμπλήρωνε με καλοπροαίρεση η φαντασία μου. Φυσικά φρόντιζες να την τροφοδοτείς με τους τρόπους σου που θύμιζαν άνδρα μιας άλλης εποχής. Χάρη, ευγένεια, ομορφιά με προσκαλούσαν να σε δω, να σε εξερευνήσω, να σε "αγγίξω" πιο βαθιά, αφιερώνοντάς σου χρόνο κι ενέργεια.  Ούτε μου πέρασε από το μυαλό ότι υπήρχαν παγίδες που υπομονετικά περίμεναν (άρτια κατασκευασμένες) να μ'αιχμαλωτίσουν στα αιχμηρά τους δόκανα, παγίδες...που άλλοι σωστά τις λένε υ π ο σ χ έ σ ε ι ς.                              

Γράμματα, ζωντανοί οργανισμοί που μέσα τους πάλλονται οι λέξεις.  Σκέψεις που ρέουν στο λευκό χαρτί και το μορφοποιούν, πλημμυρίζοντάς το με συναισθήματα.  Γράμματα που αιχμαλωτίζουν κάθε είδους στιγμές στο χρονολόγιο της ζωής μας! Γράμματα παιδικά, σαν τα πρώτα βήματα στο μονοπάτι του λόγου, ασταθή, ορμητικά.  Πατήματα που ξεσηκώνουν το βλέμμα. Εξομολογήσεις αγνές μικρών βλαστών στους γονείς που λύνουν γόνατα και προκαλούν δάκρυα. Γράμματα ανάλαφρα σαν πούπουλα, χάδι στ' αυτιά, ζωγραφιές πολύχρωμες που στολίζουν τον τοίχο και την καρδιά μας. Γράμματα νοσταλγικά που προσπαθούν να καλύψουν τις αποστάσεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γέφυρες κρεμαστές στο χωροχρόνο που καλείσαι να διαβείς. Γράμματα αποχαιρετιστήρια, λυγμοί στην αποβάθρα του χωρισμού, λόγια που μελώνουν την πίκρα και θωρακίζουν την ευαισθησία που παραπαίει. Γράμματα που μοσχομυρίζουν καλοκαίρι κι ακτινοβολούν τον ήλιο. Καράβια, εν κινήσει, που πλέουν στο πέλαγος των διακοπών και συλλέγουν α

https://www.youtube.com/watch?v=B9b66r_NEOA

https://www.youtube.com/watch?v=2cy4qVgiznI Μάνος Ελευθερίου

https ://www.youtube.com/watch?v=WWq7wA4J-pw

Το ιστολόγιο του Νίκου Κωφίδη: ΧΩΡΙΑ ΣΟΥ ΠΕΝΘΩ : Τα χέρια τα χέρια μου κενά ορφανά πάντα από εσένα μοναξιά, ένα δάκρυ έσταξε στην χούφτα μου ένα ξεχασμένο πότισε φιλί σου θα ανθί...

https://youtu.be/v_2fyB4dj4U Dulce Pontes 

Όταν σ'ένα μακρύ και κουραστικό ταξίδι οι αποσκευές σου δεν είναι τα προσωπικά σου αντικείμενα μόνον αλλά σκέψεις μελαγχολικές,εξουθενωτικοί προβληματισμοί κι έγνοιες απειλητικές,(κυρίως αυτό συμβαίνει στα ταξίδια αποχωρισμού), το μόνο που λαχταράς είναι η ξεκούραση τη στιγμή που θα φτάσεις στον προορισμό σου. Ξεκούραση ψυχική και σωματική από το βαρύ φορτίο. Να,έτσι όπως ακουμπάς τις βαλίτσες στο πάτωμα και νιώθεις αρκετά κιλά ελαφρύτερη... Δεν υπόσχομαι ότι αυτή η επιθυμία κάθε φορά μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Ισως το σώμα ν'αναπαυτεί, ίσως οι σκέψεις να γίνουν σκληρό μαξιλάρι που είναι κακός αγωγός ύπνου και το ξημέρωμα έρθει χωρίς ο Μορφέας να φανεί. Ίσως αυτή η φεγγαρόλουστη νύχτα ν' απαιτεί φόρο τιμής, φόρο περισυλλογής σε αγαπημένα και προσφιλή πλάσματα που ομόρφυναν την ζωή μας και τώρα θα μας λείψουν φρικτά γιατί τα χάσαμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Η στενόχωρη σκέψη ας γίνει εγκάρδια ευχή να είναι καλά και να βρουν

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=308297022840207&id=278466132489963

        Η τέχνη της κηπουρικής  pictures found on Internet 

Ο ΟΠΙΣΘΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ Υπάρχουν πολλών ειδών έρωτες. Έρωτες μεγάλοι ή μικροί Διαρκείας ή με ημερομηνία λήξης Βαθείς ή επιφανειακοί. Υπάρχει κι ο "οπίσθιος"έρωτας... Που σαγηνεύεται από σφαιρικές καμπύλες και γραμμές. Που τσαλαπατά συναισθήματα στο πέρασμά του σαν κοχυλάκια στην άμμο,βιαστικός να δει,ν'αγγίξει,να χορτάσει ηδονή. Ο  "οπίσθιος" έρωτας δεν έχει όρια,τέλος,πλησμονή. Φορά το λαμπερό του χαμόγελο,στρώνει με αυτοπεποίθηση τα βρεγμένα του μαλλιά και κρύβει την άδεια του ψυχή πίσω από μαύρα γυαλιά ηλίου. Είναι της στιγμής και της αίσθησης. Σαν επιπλέων φελλός στη θάλασσα της ματαιοδοξίας και της κενότητας. Προσπέρασέ τον με αξιοπρέπεια. Μην τον αφήσεις να χαλάσει το καλοκαίρι,την καρδιά και την ζωή σου. Ό,τι λάμπει,έλεγαν οι παλιοί δεν είναι χρυσός.        ~Λίκνον~  picture found on Pinterest 

photos found on Internet 

Άλλη μια νύχτα μοναξιάς έφυγε αλύτρωτη. Άλλη μια νύχτα που περπάτησα στα παγωμένα δωμάτια της ψυχής σου με κάθε είδους βηματισμό και δεν βρήκα τίποτα και κανέναν.                                                Ήσουν απών. Μόνο ψίθυροι.  Σκόρπιοι...αδύναμοι στην αρχή κέντρισαν γι' άλλη μια φορά, κακόβουλα, την προσοχή και την ακοή μου. Ψίθυροι που δυνάμωσαν σε φωνές στριγκιές και χαιρέκακα γέλια μιας απιστίας σαρωτικής που με ισοπέδωσε. Η κούραση που με καταπονεί μερόνυχτα, στοιβάζεται με άνεση στους λεπτούς μου ώμους.  Σκιές και ρυτίδες εκτελούν αριστοτεχνικά τον χορό της θλίψης στο πρόσωπό μου. Στο αντικαθρέφτισμά του δεν μ' αναγνωρίζει ούτε ο ίδιος μου εαυτός.                                                   Αλλοτριώθηκα. Έγινα μια ξένη. Η αγάπη που δεν γνώρισε αντίκρυσμα, ρούφηξε κάθε ικμάδα από μέσα μου. Κι η εμπιστοσύνη που φτερούγισε μακριά, πουλί λαβωμένο, πήρε μαζί της την αλλοτινή μου κοσμοθεωρία για τον πρίγκιπα του παραμυθιού. Δι

Ο Brian Rutenberg πρεσβεύει με τον καλύτερο τρόπο τ'αγαθά του καλοκαιριου:το χρώμα,την ένταση, το πάθος, την χαρά...     

Καλώς ήλθες Ιούνιε με τις μαγικές σου σαγιονάρες!! Είναι οι μόνες που εξαφανίζουν το άγχος και τις σκοτούρες καθώς η άμμος σκορπίζεται στο πέρασμά τους κι η αλμύρα της θάλασσας τις ξεπλένει παιχνιδιάρικα!!

https://www.youtube.com/watch?v=ilMq7ftI-1w Στίχοι Βασίλης Ρώτας Μουσική Γιάννης Σπανός

Μην απορείς. Η ζωή θέλει ευλυγισία και εξάσκηση. Εξάσκηση στη θλίψη, στη δυσκολία, στο απρόσμενο. Και καλή ισορροπία. Ισορροπία στα εμπόδια,  στο χαμό, στα κοφτερά τα λόγια.  Μην απορείς.  Οι καλύτεροι χορευτές της  δεν αναδείχθηκαν στα σαλόνια της χαράς αλλά στην άσφαλτο του πόνου. Μην απορείς.        Λίκνον

Οι μεν παλαιοί,κρείττονες ημών και εγγυτέρω θεών οικούντες, ταύτην φήμην παρέδοσαν, ως εξ ενός μεν και εκ πολλών όντων των αεί λεγομένων είναι, πέρας δε και απειρίαν εν αυτοίς ξύμφυτον εχόντων. ΠΛΑΤΩΝΑ( Φίληβος,16 C) Οι πρόγονοί μας,που ήταν καλύτεροι από μας,επειδή ζούσαν πιο κοντά στους θεούς,μας κληροδότησαν αυτήν την δοξασία,ότι όλα όσα υπάρχουν,αποτελούνται από ένα και από πολλά και μέσα τους περιέχουν ενωμένα μαζί,το όριο και το άπειρο.

Το ιστολόγιο του Νίκου Κωφίδη: ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟ ΚΑΤΙ : Ο ζεστός αέρας που μοσχοβολάει θάλασσα είσαι εσύ και το ερωτευμένο της φεγγάρι είσαι εσύ και η μέλισσα στην τριανταφυλλιά μου είσαι ε... Picture found on google

found on pinterest 

Ακυβέρνητη ζωή Σχεδία με χέρια που διανυχτερεύουν Αγγίζοντας τα σύννεφα Σαν πανιά Σα θαύματα Γλάρων που υψώσαν ως εκεί την παρθενιά τους  Φέγγοντας τις ελπίδες με μικρές καρδιές ανθρώπων Ω νεότητα Πληρωμή του ήλιου Αιμάτινη στιγμή  Που αχρηστεύει το θάνατο. ~ Οδυσσέας Ελύτης~ Saved from sundayinbed.tumblr.com

Saved from thechestnutparkblog.com

             Κι άργησα πολύ να καταλάβω ότι το μοναδικό βάθος                που διέθετες ,ήταν ο δικός μου γκρεμός.                  ~Λίκνον~ Picture Saved from theartofanimation.tumblr.com

https://www.youtube.com/watch?v=tq-eqJJCXbA

https://www.youtube.com/watch?v=me4ozX9Ykdc

https://www.youtube.com/watch?v=X9pxzrOoiTs

https://www.youtube.com/watch?v=fduhR_svB90 [...] Η Γυναίκα της Ζάκυθος είναι ένα ιδιαίτερα οξύ σατιρικό κείμενο γραμμένο σε ρυθμικό πεζό λόγο. Η ωμή και τρομαχτικά ρεαλιστική κα­ταγραφή των απεχθών πράξεων της ανώνυμης πλούσιας ζακυνθινής Γυναίκας γίνεται σε πρώτο πρόσωπο από τον όχι τυχαία συνονόματο του ποιητή Ιερομόναχο Διονύσιο.  Η αγιότητα του αφηγητή Ιερομόναχου δικαιολογεί άμεσα το ρόλο του επίγειου κριτή, που τον αναλαμβάνει αυτο­δικαίως, καθώς και τις υπερφυσικές, σχεδόν θεϊκές, ικανότητες του: είναι οραματιστής και προφήτης, παντογνώστης και πανταχού παρών.  Η μορφολογική οργάνωση του κειμένου σε αριθμημένα κεφάλαια και σε επίσης αριθμημένες παραγράφους, ορισμένα συντακτικά χαρακτηριστικά ύφους, η συνύπαρξη φυσικών και υπερφυσικών σκηνών που συνθέτουν το δραματικό μέρος του έργου, χαρίζοντάς του τον βιβλικό και προφητικό τόνο του, συνδέουν τη Γυναίκα της Ζάκυθος γενικά με την παράδοση της οραματικής προφητικής λογοτεχνίας και ειδικά με τη θεολογική Αποκάλυψη του Ιωάννη

(...) Πρόσεξε!Η φωνή που άλλοτε ξεχνούσες ανθίζει τώρα στο στήθος σου. Το κοράλλι αυτό που ανάβει ολομόναχο,είναι το τάξιμο που δεν έστερξες ποτέ σου. Κι η μεγάλη πυρά που θα σ'αφάνιζε είναι αυτός ο ανάλαφρος ίλιγγος που σε δένει μ'απόχρωση αγωνίας στα λοίσθια των μενεξέδων. Στο βυθό της μουσικής συνταξιδεύουμε... ~Οδυσσέας Ελύτης~

Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας Δίχως θύμηση Με το δέντρο της αμίλητο Προς τη θάλασσα Ξεχάστηκε βραδιάζοντας  Δίχως φτερούγισμα Με την όψη της ακίνητη Προς τη θάλασσα Βραδιάζοντας Δίχως έρωτα Με το στόμα της ανένδοτο Προς τη θάλασσα Κι εγώ--μες στη Γαλήνη που σαγήνεψα. Ελύτης