Εκείνος κι εγώ
Εκείνος κι εγώ, δεν ξεχωρίζαμε αν ήμασταν δύο ή ένας. Τόσο πολύ φωλιάζαμε ο ένας μέσα στον άλλο, σαν κορμί με ρούχο που εφαρμόζει τέλεια πάνω, παίρνοντας απολύτως το σχήμα και τις γραμμές του. Τόσο πολύ μοιάζαμε, ανυπεράσπιστοι κι οι δύο, λαβωμένοι από έρωτα βαρύ, που αγκαλιαζόμασταν σφιχτά για να μην αιμορραγούμε. Κλείναμε το τραύμα με φιλιά, το απολυμαίναμε με όνειρα για την επόμενη μέρα που θα μας έβρισκε ακόμη μαζί, τρωτούς κι ερωτευμένους. Εκείνος κι εγώ, μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, χωρίς φθόγγους και φωνή. Είχαμε την λάμψη μες τα μάτια, είχαμε ένα χαμόγελο πλατύ, χέρια πρόθυμα και στόμα. Δεν χρειαζόμασταν τις λέξεις. Είχαμε καρδιά που αφουγκραζόταν κι ερμήνευε την ησυχία. Τόσο πολύ μοιάζαμε, που το εγώ είχε εκμηδενιστεί απ' το εσύ. Μια σκέψη, μια επιθυμία, μια ευχή μάς όριζε να ζήσουμε και να μην χάσουμε ούτε στιγμή. Βουτούσαμε στην χαρά και στην μελαγχολία, ντυνόμασταν όλες τις διαθέσεις της αγάπης χωρίς κόπο, όπως οι στρατιώτες που υπακούνε σε διαταγές την ώρα της μάχης