Πάρε μια γομολάστιχα και σβήσε

Σβήσε όλα όσα ξέρεις για μένα.

Όλα εκείνα που γινόμουν, όταν μ’ έσφιγγες στην αγκαλιά σου.

Όλα όσα σε άφησα να δεις.

 

Την παράδοση και την τρυφερότητα

Την επιθυμία και τη διεκδίκηση

Την υποταγή και την αφοσίωση.

 

Ρίξε τα όλα στο λευκό της λήθης σκεύος,

σπονδή στου έρωτα την λατρεία 

και πες πως δεν με γνώρισες ποτέ.

 

 

Σβήσε απ’ το κρεβάτι σου τα ίχνη μου, 

τα δακτυλικά μου αποτυπώματα απ’ το κορμί σου,

το κραγιόν απ’ τα φιλιά μου στα χείλη σου.

 

Τις ανάσες που μου έκοβε το άρωμά σου,

τη χαρά μου που έπαιζε σαν παιδί στο δρόμο κάθε που επέστρεφες απ’ την δουλειά,

την θαλπωρή που σε τύλιγα τις αδύναμες σου ώρες.

 

Διέγραψέ τα όλα και πες πως δεν τα έζησες ποτέ.

 

 

Σβήσε κάθε μου λέξη που σε γονάτισε,

κάθε σ’ αγαπώ που άφησα λάφυρο στα πόδια σου,

κάθε υπόσχεση που υπερασπίστηκα 

στα χρόνια της απελπισίας.

 

Όλα.

Πάρε βαθιά ανάσα και σβήσε τις ελπίδες που έμειναν αναμμένες,

τις πεποιθήσεις που σου γέννησαν οι επιστροφές μου,

τις παρατάσεις του χρόνου κάθε που σφύριζε η λήξη μας.

 

Σβήσε τα και πες πως δεν συνέβησαν ποτέ.

 

Κι αν βρεις οδυνηρή την διαγραφή μου,

σκέψου πόσο ωφέλιμα είναι τα παιδιά του πόνου,

πώς σε ατσαλώνουν απέναντι στις ανθρώπινες αδυναμίες.

 

Τελευταίο, μην ξεχάσεις να σβήσεις τ’ όνομά μου,

αργά και σιωπηλά,

 

μεθοδικά κι επίμονα,

 

έτσι ακριβώς όπως αποφάσισες εσύ να χαθείς απ’ τη ζωή μου

 

σαν να μην με αγάπησες ποτέ.

Λίκνον

 

photo found on web