Πινελιές Sinas

https://enallaktikidrasi.com/2018/12/wraiotero-doro-giortes-einai-exeis-xrono/ Να έχεις άλλη μια μέρα την ευκαιρία να τα πας καλύτερα εκεί που χωλαίνεις.  Να έχεις την τύχη να δεις τον ήλιο κατάματα γι’ άλλη μία φορά.  Να έχεις χρόνο ν`αγναντέψεις τον ορίζοντα και να γεμίσεις τους πνεύμονές σου με οξυγόνο.  Ν’ αφουγκραστείς τη φύση και τους ήχους της. Να νιώσεις μέρος του θείου σχεδίου, του Όλου. Μόνο ευγνωμοσύνη έχω, χρόνε, για σένα.  Θέλω να μου δίνεσαι κι ας πέφτω στις τρικλοποδιές της ζωής.  Θέλω να σε έχω για να μπορώ να στέκομαι πάλι στα πόδια μου οπλισμένη με νέα αποφασιστικότητα. Δεν με απασχολεί το άγγιγμά σου, που αφήνει ίχνη βαθιά στην επιδερμίδα μου.  Περισσότερο με νοιάζουν οι ρυτίδες της ψυχής μου.  Ακόμη όμως κι αυτές, μόνο εσύ μπορείς να τις απαλύνεις με την σοφία που χαρίζεις στο πέρασμά σου. Διότι είσαι σπουδαίος δάσκαλος.  Αυστηρός μεν, αλλά πάνσοφος.  Ξεκαθαρίζεις τα τοπία εκεί όπου η ανθρώπινη όραση αποδυναμώνεται από την ομίχλη των σ

http://www.loveletters.gr/%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%82-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CE%BC/ Μια λέξη μπορεί να σηκώσει το βάρος όλου του κόσμου. Να σβήσει τις ρυτίδες από το μέτωπο και να κάνει το μαξιλάρι σου πουπουλένιο. Μια λέξη που θα γεμίσει το κενό, θα καλύψει την απόσταση και θα σπάσει το φράγμα της σιωπής. Είναι το θηκάρι που μέσα του η λάμ α του χωρισμού αφοπλίζεται. Είναι το χάδι στ΄ ανακατωμένα μαλλιά μετά από νύχτες ξαγρύπνιας. Είναι ένα ζευγάρι φτερά που σε απομακρύνει εγκαίρως από τον λάκκο με τα φίδια, τις υποψίες και τις ανασφάλειες. Μια λέξη κι όλα μοιάζουν διαφ ο ρετικά, πιο ξάστερα. Τα όνειρα πασπαλίζονται, τότε, μ’ ελπίδα και χρωματιστά προβάλλουν στην οθόνη του μυαλού. Ο ύπνος γίνεται φίλος και τα σεντόνια μεταξένια. Τ’ άστρα χαμηλώνουν και φωτίζουν κάθε γωνίτσα της καρδιάς,  διώχνοντας όλες τις σκιές. Έχει τόση δύν

Σβήσε όλα όσα ξέρεις για μένα. Όλα εκείνα που γινόμουν, όταν μ’ έσφιγγες στην αγκαλιά σου. Όλα όσα σε άφησα να δεις.   Την παράδοση και την τρυφερότητα Την επιθυμία και τη διεκδίκηση Την υποταγή και την αφοσίωση.   Ρίξε τα όλα στο λευκό της λήθης σκεύος, σπονδή στου έρωτα την λατρεία  και πες πως δεν με γνώρισες ποτέ.     Σβήσε απ’ το κρεβάτι σου τα ίχνη μου,  τα δακτυλικά μου αποτυπώματα απ’ το κορμί σου, το κραγιόν απ’ τα φιλιά μου στα χείλη σου.   Τις ανάσες που μου έκοβε το άρωμά σου, τη χαρά μου που έπαιζε σαν παιδί στο δρόμο κάθε που επέστρεφες απ’ την δουλειά, την θαλπωρή που σε τύλιγα τις αδύναμες σου ώρες.   Διέγραψέ τα όλα και πες πως δεν τα έζησες ποτέ.     Σβήσε κάθε μου λέξη που σε γονάτισε, κάθε σ’ αγαπώ που άφησα λάφυρο στα πόδια σου, κάθε υπόσχεση που υπερασπίστηκα  στα χρόνια της απελπισίας.   Όλα. Πάρε βαθιά ανάσα και σβήσε τις ελπίδες που έμειναν αναμμένες, τις πεποιθήσεις που σου γέννησαν οι επιστροφές

Υπάρχουν πολλών ειδών αγάπες στην ζωή ενός ανθρώπου.  Μία από αυτές η πιο ιερή είναι και η αγάπη προς την πατρίδα.   Το συναίσθημα που νιώθεις για την χώρα που γεννήθηκες, μεγάλωσες και με την ιστορία και τις αξίες της, σύμφωνα με τις οποίες γαλουχήθηκες.   Δεν μιλώ για το συναίσθημα ανωτερότητας απέναντι σε άλλες χώρες. Ούτε για μια υπερηφάνεια επιδεικτική και αλαζονική. Μιλώ για ένα συναίσθημα καθαρό και αγνό που μοιάζει με την πατρική και μητρική αγάπη. Για την προστατευτική διάθεση που σου δημιουργείται, όταν αντιληφθείς ότι το αντικείμενο ή υποκείμενο της αγάπης σου κινδυνεύει.    Και οι κίνδυνοι μπορεί να είναι λογιών λογιών. Οι χειρότεροι είναι εκείνοι που προέρχονται εκ των έσω. Οι πιο εφιαλτικοί είναι εκείνοι που πηγάζουν από τα χέρια που θα σου διασφάλιζαν την μακροβιότητα και την αξιοπρέπειά σου. Από τα χέρια που εμπιστεύτηκες  και σε πρόδωσαν.   Τις ώρες αυτές, τις κρίσιμες, που απειλείται η πολιτιστική κληρονομιά σου, τα σύνορά σου, η ειρήνη σ

 Κύριε, βοήθησέ με ν᾿ ἀντιμετωπίσω με ψυχικὴ γαλήνη ὅλα, ὅσα θὰ μοῦ φέρει ἡ σημερινὴ ἡμέρα. Βοήθησέ με να παραδοθῶ ὁλοκληρωτικὰ στὸ ἅγιο θέλημά Σου. Στὴν κάθε ὥρα τῆς ἡμέρας φώτιζέ με καὶ δυνάμωνέ με γιὰ τὸ κάθε τί. Ὅποιες εἰδήσεις κι ἂν λάβω σήμερα, δίδαξέ με να τὶς δεχθῶ με ἠρεμία καὶ μὲ τὴν ἀκλονήτη πεποίθηση ὅτι τίποτε δὲν συμβαίνει, χωρὶς να τὸ ἐπιτρέψεις Ἐσύ. Καθοδήγησε τὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματά μου σὲ ὅλα τὰ ἔργα καὶ τὰ λόγια. Στὶς ἀπρόοπτες περιστάσεις μὴ μὲ ἀφήσεις να ξεχάσω ὅτι ὅλα παραχωροῦνται ἀπὸ Σένα. Δίδαξέ με να συμπεριφέρομαι σὲ κάθε μέλος τῆς οἰκογένειάς μου καὶ σ᾿ ὅλους τοὺς συνανθρώπους μου μὲ εὐθύτητα καὶ σύνεση, ὥστε να μὴ συγχύσω καὶ στενοχωρήσω κανένα. Κύριε, δός μου τὴ δύναμη νὰ ὑποφέρω τὸν κόπο καὶ ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ἡμέρας αὐτῆς, σὲ ὅλη τὴ διάρκειά της. Καθοδήγησε τὴ θέλησή μου καὶ δίδαξέ με να προσεύχομαι, νὰ πιστεύω, νὰ ὑπομένω, νὰ συγχωρῶ καὶ ν᾿ ἀγαπῶ. Ἀμήν.

Θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στο Fairytale και στην Βίκυ Μπάλλου για την βράβευση του blog μου και με την σειρά μου να ανακοινώσω τα blogs που χαίρουν της εκτίμησής μου και που νομίζω ότι αξίζουν να συμπεριληφθούν στην λίστα με τα βραβεία. Η σειρά απαρίθμησης είναι αλφαβητική: Ανα- γνωσματα fb Ανεμολόγιο Ρένα Γέρου  gtpocahondas.blogspot.gr  ( moments thoughts poems ) Δημήτριος Ι. Πετρούνιας Ηλιαχτίδες Καρδιάς fb Μπέττυ Κούτσιου Λεκτικές Αλχημείες Λόγος Παράταιρος Μοναχικός Άγγελος Newsitamea Ορίζοντες Τέχνης Στα Άδυτα Της Ψυχής Το Ιστολόγιο Του Νίκου Κωφίδη  Fractalart Επίσης, όπως ορίζουν οι κανόνες του θεσμού, να σας εξομολογηθώ επτά πραγματάκια για μένα.  Το κυριότερο που με χαρακτηρίζει είναι η αγάπη μου προς τα βιβλία. Το αγαπημένο μου βιβλίο όλων των εποχών είναι Ο Υφαντόκοσμος του Clive Barker. Πέρα από το να διαβάζω οτιδήποτε μου κεντρίζει το μυαλό, μου αρέσει να εκφράζομαι γραπτώς για ό, τι με έχει αγγίξει βαθιά. Αγαπώ πολύ τα φιλολογικά μαθ

Εσένα που έχω στήσει άπειρες φορές στον τοίχο πυροβολώντας σε,   φτύνοντας πάνω σου όλη μου την επίκριση και την αυστηρότητα.   Εσένα που αδίκησα υπερεκτιμώντας τους άλλους.   Εσένα, εαυτέ μου, σου οφείλω μια συγγνώμη.   Μια συγγνώμη για κάθε λεπτό της ζωής μου που σε πρόδωσα.   Για κάθε φορά που σε απαρνήθηκα υπηρετώντας τα θέλω των άλλων. Για κάθε ξένη ενοχή που σε φόρτωσα τσαλαπατώντας την αθωότητά σου. Για κάθε προσδοκία σου που δεν ευοδώθηκε εξαιτίας της δικής μου αμέλειας.   Σου χρωστάω επίσης μια μεγάλη αγκαλιά,  γιατί άντεξες.   Άντεξες το φορτίο της δυστυχίας που δεν σου αναλογούσε.   Την βαθιά σιωπή που μέσα της κυοφορούνταν χιλιάδες ουρλιαχτά.  Τα δικά μου. Γιατί αποξενώθηκα από τον μόνο που δεν έπρεπε να το κάνω.  Από σένα.   Άντεξες να βλέπεις τα όνειρά σου να θρυμματίζονται κάτω  από τα άτσαλα πατήματα ανθρώπινων εγωισμών.   Γιατί εγώ το επέτρεψα.  Γιατί εγώ δεν σε υπερασπίστηκα όπως και όταν έπρεπε.   Κράτησα όλη μου την σκληρότητα για σέ

Και περνούν οι άνθρωποι από την ζωή μας και φεύγουν  όπως οι επιβάτες στον σταθμό. Άλλοι βιαστικοί, ανυπόμονοι να συναντηθούν με την μοίρα τους,  το άγνωστο και προκλητικό. 'Αλλοι διστακτικοί γεμάτοι αμφιβολίες μπλεγμένες  γ ύρω από το δίλημμα της σωστής κατεύθυνσης. Κι άλλοι θλιμμένοι, ανίκανοι να δεχτούν ότι το ταξίδι τους τελείωσε κι η επιστροφή στα ίδια, γνωστά και καθημερινά είναι υποχρεωτική. Όλοι όμως επιβιβάζονται και φεύγουν. Αγαπημένοι, φίλοι, συγγενείς, άνθρωποι που γνώρισες λίγο αλλά εκτίμησες πολύ, άνθρωποι που έπινες νερό στ' όνομά τους και σου κάρφωσαν πισώπλατα το μαχαίρι. Άνθρωποι Μικροί και Μεγάλοι. Στο τέλος μένεις μόνος, σταθμάρχης και μηχανοδηγός, υπάλληλος στο γκισέ των εισιτηρίων και μικροπωλητής, φύλακας μαζί κι εργάτης να καθαρίζεις τα κατάλοιπα αυτής της αέναης κίνησης του πέρα - δώθε.  Το ρολόι σήμανε δώδεκα. Ο σταθμός κλείνει. Όλα ησυχάζουν φαινομενικά, τα φώτα σβήνουν και μένουν μόνο τ' ατελείωτα βήματα, τ' αργόσυρτα, τα

https://www.youtube.com/watch?v=3JWTaaS7LdU

https://www.youtube.com/watch?v=eiDiKwbGfIY

Ναι, είναι γεγονός. Εδώ και λίγες μέρες κατοικείς στην ξένη πόλη λόγω σπουδών, μακριά από το πατρικό σου σπίτι  και τον τόπο που γεννήθηκες. Όλα γύρω σου είναι άγνωστα, διαφορετικά απ' ό, τι τα φαντάστηκες τα βράδια πριν από την μετακόμιση. Και όλα σε προσκαλούν να τα εξερευνήσεις και να τα μάθεις. Οι δρόμοι που είναι η ραχοκοκκαλιά της πόλης, μέρες τώρα σε κεντρίζουν να τους περπατήσεις. Κι εσύ το κάνεις με άπειρη ευχαρίστηση και προσμονή για το πού θα σε οδηγήσουν. Τα μάτια σου ρουφάνε με απληστία το παραμικρό χαρακτηριστικό που συνθέτει τον ξένο ακόμη περιβάλλοντα χώρο. Η εγκατάστασή σου εδώ φαντάζει σαν μια περιπέτεια. Ο ενθουσιασμός τα πρωινά σε ξυπνά νωρίς για να δεις τα χρώματα της ανατολής που βάφουν τα ψηλά βουνά της πόλης που καλείται να γίνει η δεύτερη ιδιαίτερη πατρίδα σου. Ακόμη κι ο ίδιος σου ο εαυτός φαντάζει καινούριος στα μάτια σου. Διότι σ' αυτό το άγνωστο περιβάλλον που περιμένει να το οικειοποιηθείς, δεν υπάρχουν μνήμες που να σε ταυτοποιούν.