Ποιο τέλος ν' άλλαζες;

Κι ενώ πέφτουν οι τίτλοι του τέλους στην ερωτική ταινία που πρωταγωνιστούσες, 
φεύγεις από την αίθουσα προβολής κι από την ζωή του με μια αίσθηση κενού στην καρδιά 
και με μια απογοήτευση βαριά σαν πέτρα στο στομάχι. 

Αναρωτιόσουν αν η απογοήτευση καταπίνεται κάποτε. 
Τώρα ξέρεις. 
Καταπίνεται αλλά δεν αφομοιώνεται ομαλά από τον οργανισμό. 
Είναι τόσο δύσπεπτη. 
Πάντα θα είναι.



Το συναισθηματικό φορτίο βαρύ ζαλίζει το μυαλό σαν ναρκωτικό κι η αναδρομή σε όσα σας οδήγησαν στο σημείο μηδέν, αναπόφευκτη. 

Τί έδωσες εκτός από ολόκληρο τον εαυτό σου; 

Τί πήρες εκτός από ένα καλό μάθημα να μην πιστεύεις σε παρφουμαρισμένα λόγια και φανταχτερές υποσχέσεις;


Πώς όλα στην αρχή έμοιαζαν ιδανικά, βγαλμένα από την χώρα του απόλυτου παραμυθιού; 
Παραμύθι! 
Αυτό ακριβώς ήταν η σχέση σας. 

Μόνο που εκείνος δεν ήταν το πριγκιπόπουλο πάνω στο άσπρο άλογο αλλά η κακιά μάγισσα μεταμορφωμένη κι αποφασισμένη να σε πείσει να φας το μήλο. 
Κι εσύ το έφαγες και " σ' έφαγε ".


 Άντε τώρα να καθαρίσεις την ψυχή σου από το δηλητήριο.

 Όσο εύκολα διεισδύει και στο τελευταίο σου κύτταρο, τόσο δύσκολα  εξουδετερώνεται.


Αν μπορούσες να ξαναγράψεις αυτή την ιστορία από την αρχή, σκέφτεσαι, τί θ' άλλαζες; 
Το τέλος ή τον συμπρωταγωνιστή; 
Μάλλον το δεύτερο. 

Διότι αν ήταν άξιος να σε κρατήσει κοντά του, αν ήταν άξιος αντρίκιου λόγου κι εκτίμησης, η σχέση σας δεν θα σκόνταφτε συνεχώς, ούτε θα τρέκλιζε από αδυναμία. 

Θα βημάτιζε σταθερή κι αγέρωχη μέσα στον χρόνο.

 Ίσως, πάλι, εσύ να μην ήσουν ο κατάλληλος άνθρωπος για τον συγκεκριμένο άνδρα. 
Κι ας το βροντοφώναζε, όταν σε σε γνώριζε. 
Κι ας έκανε τ' αδύνατα - δυνατά για να τον ερωτευτείς παράφορα. 

Έκτοτε τα έκανες όλα εσύ. Μόνο εσύ. 

Αφού σ' έφερε εκεί που ήθελε, στον βωμό της θυσίας. 

Σε κατέκτησε και σε πρόσφερε λάφυρο ζωντανό στον θεό εγωισμό που προσκυνά. 

Και ξέρεις σ' αυτή την λατρεία, η αγάπη δεν έχει καμμία θέση. 
Όπως κι εσύ στην αγκαλιά του.


 Ποιό τέλος ν' άλλαζες; 

 Εδώ άλλαξες ολόκληρη εσύ για να του ταιριάξεις.

 Έσβηνες τόσα χρόνια κοντά του κι έγραφες από την αρχή.
 Έσβηνες λάθη, δικαιολογίες, ασυνέπειες, ψέμματα. 
 Και στην θέση τους έβαζες υπομονή, κατανόηση, συγχώρεση.

 Ό,τι κι αν έκανες δεν ήταν αρκετό.

 Πάντα ζητούσε αυτό που δεν μπορούσες να δώσεις. 
 Μαζί του, μια ζωή χρεωμένη, μια ζωή δουλική, μια ζωή ανεπαρκής. 


 Καλύτερα, λοιπόν, μόνη κι αξιοπρεπής. 
 Καλύτερα μακριά κι αγαπημένοι.    

 Πάρε το απόφαση και προχώρησε χωρίς δεύτερη σκέψη. 
 Η πόρτα αυτή έκλεισε. 

 Μια καινούρια ανοίγει.

                   Λίκνον