Rose Adagio
https://www.youtube.com/watch?v=JTkIyYMP27c
Αναρτήσεις
΄Μ.ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Έκανε την αγάπη του καράβι την κατευόδωσε στις τρεις θάλασσες τώρα έγινε πάλι παιδί σιάχνει πύργους με άμμο και μαζεύει χαλίκια κοχύλια και προσμένει να γυρίσει ξανά το καράβι η αγάπη ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ Found on polyvore.com
Το ιστολόγιο του Νίκου Κωφίδη: ΣΩΣΕ ΜΕ
Το ιστολόγιο του Νίκου Κωφίδη: ΣΩΣΕ ΜΕ : Με κοιτάς.. δυο μάτια κοχύλια σε ανεξερεύνητο βυθό η ψυχή σου η ψυχή μου που με πας! κάτω από τις στέγες του έρωτα είναι κρυμμένες ο...
Σοφοκλέους Αίας
(...) στιχ.664-683 Μα είναι αληθινή των ανθρώπων η παροιμία.Τα δώρα των εχθρών δεν είναι δώρα και δεν βγαίνουν σε καλό.Γι'αυτό από τώρα κι εμπρός θα ξέρω στους θεούς να υποχωρώ και θα μάθω τους γιους του Ατρέα να σέβομαι.Είναι στην εξουσία.Πρέπει να υποχωρώ.Και πώς αλλιώς;Γιατί στην εξουσία υποχωρούν και τα φοβερά κι όσα έχουν την πιο μεγάλη δύναμη. Ο χειμώνας με τα χιόνια του δίνει τη θέση του στο καλοκαίρι με τον ωραίο καρπό.Κι ο σκοτεινός της νύχτας κύκλος στην άσπρη την ημέρα για να δώσει φως.Και το φύσημα του δυνατού του αέρα τη βροντερή τη θάλασσα την ησυχάζει.Κι ανάμεσα σ'αυτά κι ο ύπνος,που όλα τα πιάνει,τα λευτερώνει από τις αλυσίδες του,και δεν τα κρατεί πάντα δεμένα. Γι'αυτό κι εγώ πώς δεν θα μάθω φρόνηση; Εγώ,που τώρα το έμαθα καλά,πως τον εχθρό τόσο πρέπει να τον εχθρεύομαι σαν να ήταν να γίνω πάλι φίλος του,κι όσο και για τον φίλο τόση δα θέλω να του κάμω δούλεψη,σαν να 'ταν να μην μείνει πάντα φίλος μου. Γιατί στους περισσότερους ανθρώπους δεν έ
Χορικό
Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει. Υπάρχουνε βάθη που δεν τ'ανιχνεύει ο ήλιος.Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη. Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες.Τα μάτια δε λένε. Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται του ανθρώπου ο πυρήνας.Αν μιλούσε η σιωπή, αν φυσούσε,αν ξέσπαγε-θα ξερίζωνεν όλα τα δέντρα του κόσμου. Νικηφόρος Βρεττάκος painting Andrew Wyeth
Η Μάνα
(...) Η μάνα του τον άκουγε κι έσκυβε θλιμένα το κεφάλι.Ένιωθε να την πλημμυρίζει ένα αίσθημα καινούριο,άγνωρο,έναν πόνο που γειτόνευε με τη χαρά,κι αυτό το αίσθημα χάιδευε απαλά την πονεμένη καρδιά της.ήταν η πρώτη φορά που άκουγε κάποιον να μιλάει έτσι γι'αυτήν την ίδια και για την ζωή της,κι αυτά τα λόγια ξυπνούσαν μέσα της σκέψεις αόριστες,κοιμισμένες από καιρό,ξαναζωήρευαν απαλά το σβησμένο αίσθημα του σκοτεινού παράπονου της άχαρης ζωής της,ξαναζωντάνευαν στοχασμούς και θύμησες από τα μακρινά νιάτα της.Αντιστόρησε τα παιδικά της χρόνια με τις φιλενάδες της,μίλησε ώρα πολλή για όλα,μα σαν όλους τους άλλους δεν ήξερε κι αυτή παρά μονάχα να παραπονιέται.Κανένας δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει γιατί η ζωή ήταν τόσο οδυνηρή και τόσο δύσκολη. Και να τώρα,που ο γιος της ήταν καθισμένος αντίκρυ της και όσα λέγαν τα μάτια του,το πρόσωπό του,όλα,της άγγιζαν την ψυχή,την πλημμύριζαν περηφάνεια για έναν γιο που καταλάβαινε τόσο καλά τη ζωή της μητέρας του,που της μιλούσε για τα βάσα
