Η μοναξιά που επιπλέει στη σκοτεινή θάλασσα της σιωπής

Στην κορυφογραμμή του πόνου την νύχτα οι συσσωρευμένες θλίψεις αντανακλούν στον ουρανό.

Τίποτα δεν μαρτυρά τον όγκο της μοναξιάς που επιπλέει στη σκοτεινή θάλασσα της σιωπής.

Αν είσαι σ' εγρήγορση κι αφουγκραστείς τ' αστέρια εκείνη την ώρα που σμίγει ο κίνδυνος με το απρόβλεπτο, ίσως γλιτώσεις το ναυάγιο.

Μπορεί ποτέ να μην δεις τί κρύβεται κάτω από το πέπλο της απατηλής γαλήνης. Μπορεί να περάσεις ξυστά την λαμπερή απειλή.

Μπορεί αυτή η σύγκρουση να μην γίνει ποτέ.
Να μείνει μια απλή επαφή.
Ένα χάδι της τύχης που σου άφησε τα σωτήρια περιθώρια να συνεχίσεις ήσυχα την πορεία σου.

Μην θεωρήσεις τον εαυτό σου ευλογημένο που απέφυγε το πλήγμα.

Η ζωή μετριέται κάποιες φορές σαν τον θάνατο δυναμικά, απόλυτα, ακαριαία όταν σε φέρνει αντιμέτωπο κι ανίσχυρο με την μοιραία αγάπη.

Και τότε όλα αποκτούν νόημα: η ρότα που χάραξες αυθόρμητα στο χάρτη, 

η ανησυχία που σ' έσπρωχνε στο παραπέρα, 

η μονοτονία μιας καλά ασφαλισμένης και βαρετής καθημερινότητας που σε διέλυε.

                                                Λίκνον

photo found on Internet