Σοφοκλέους Αίας

 (...)
στιχ.664-683
  Μα είναι αληθινή των ανθρώπων η παροιμία.Τα δώρα των εχθρών δεν είναι δώρα και δεν βγαίνουν σε καλό.Γι'αυτό από τώρα κι εμπρός θα ξέρω στους θεούς να υποχωρώ και θα μάθω τους γιους του Ατρέα να σέβομαι.Είναι στην εξουσία.Πρέπει να υποχωρώ.Και πώς αλλιώς;Γιατί στην εξουσία υποχωρούν και τα φοβερά κι όσα έχουν την πιο μεγάλη δύναμη.
Ο χειμώνας με τα χιόνια του δίνει τη θέση του στο καλοκαίρι με τον ωραίο καρπό.Κι ο σκοτεινός της νύχτας κύκλος στην άσπρη την ημέρα για να δώσει φως.Και το φύσημα του δυνατού του αέρα τη βροντερή τη θάλασσα την ησυχάζει.Κι ανάμεσα σ'αυτά κι ο ύπνος,που όλα τα πιάνει,τα λευτερώνει από τις αλυσίδες του,και δεν τα κρατεί πάντα δεμένα.
Γι'αυτό κι εγώ πώς δεν θα μάθω φρόνηση;
Εγώ,που τώρα το έμαθα καλά,πως τον εχθρό τόσο πρέπει να τον εχθρεύομαι σαν να ήταν να γίνω πάλι φίλος του,κι όσο και για τον φίλο τόση δα θέλω να του κάμω δούλεψη,σαν να 'ταν να μην μείνει πάντα φίλος μου.
Γιατί στους περισσότερους ανθρώπους δεν έχει πίστη της φιλίας το λιμάνι.