Τις Κυριακές

Πάντα μου άρεσαν οι Κυριακές.



Έχουν μια παύση στο εικοσιτετράωρό τους.
 Ένα σταμάτημα απαλό. 
 Μια πιο βαθιά ανάσα.

Σαν να μεγαλώνει ο κόσμος και να χωράει κάθε λύπη και στεναγμό. 
Να τ'ακινητοποιεί στην πίστα του χρόνου.


Τις Κυριακές ο ήλιος λάμπει λίγο περισσότερο διαλύοντας την σκόνη της καθημερινής μιζέριας. 

Η οικογένεια συσφίγγει δεσμούς. 
Τοποθετεί στο μεσημεριανό τραπέζι, εξομολογήσεις, σκέψεις, αστεία κι αγκαλιάζει φόβους κι ανησυχίες. 
Η αγάπη θρέφει ψυχές, επουλώνει πληγές, αναπαύεται στα μαξιλάρια και χαμογελά.


 Είναι ο περίπατος της εβδομάδας οι Κυριακές.


Η ξεκούραση που αποζητά το κορμί, η φιλία που κερνά καφέ,
ο έρωτας που χορταίνει χάδια και φιλιά, το τικ - τακ του ρολογιού που μπαίνει στο αθόρυβο.


Έίναι το βιβλίο που λαχταράει να διηγηθεί την ιστορία του, 
το ποίημα που φουσκώνει στο στήθος και γαργαλάει τα δάχτυλα, το ποδήλατο που γρασάρει τις αλυσίδες του και κάνει τον γύρο της λίμνης.


Τις Κυριακές σου, λοιπόν, να τις κρατάς σφιχτά από το χέρι,
να τις κερνάς παγωτό, να τις κανακεύεις σαν μωρό, να τις λούζεις στο φως της ελπίδας. 
Να μοσχομυρίζουν αισιοδοξία και πίστη.


Από αυτές γεννιέται κάθε νέα εβδομάδα κι αυτή, η αυριανή που θα ζήσεις.

       Λίκνον