Μάνα μου

" Μάνα μου... κόρη μου " ήταν οι τελευταίες λέξεις σου σ' εμένα,
όταν αισθάνθηκες ότι η ζωή σ' εγκαταλείπει σιγά -σιγά.
Μέσα σε αυτές τις λέξεις φώλιασε όλη σου η αγάπη.

Δυο λέξεις - δυο ιδιότητες εκ διαμετρου αντίθετες κι όμως,
σε κάποιες στιγμές, τόσο όμοιες σαν τις όψεις του ίδιου νομίσματος.
Τις έχω κρατήσει μέσα μου, κερί αναμμένο στο μανουάλι της θύμησής σου,
μπροστά από τα εικονίσματα τόσων αναμνήσεων.
Ναός μεγαλοπρεπής η ύπαρξή σου κι η καρδιά σου ένας διάφανος θόλος
που έβλεπε κατευθείαν στον Θεό.

Εκεί σε φαντάζομαι τώρα, ψηλά αλλά όχι απόμακρα.
Πανταχού παρούσα να παρακολουθείς τις πτώσεις και τις ανόδους μου,
τις θλίψεις και τις χαρές μου, τα λάθη και τις ευστοχίες μου.

Σε φαντάζομαι και σου μιλάω τις ώρες που τα πάντα σωπαίνουν.
Σε φωνάζω χωρίς στόμα, σε αγγίζω χωρίς χέρια, σε θρηνώ χωρίς λυγμούς.
Γιατί, μάνα μου, δεν είμαι πια η ίδια χωρίς εσένα. 

Μεγάλωσα απότομα από τότε που σ' έχασα.
Ξεριζώθηκα σαν το δέντρο που το θερίζει ο βοριάς.
Έμεινα άοπλος στρατιώτης στο πεδίο της μάχης,
που τον εγκατέλειψαν οι σύντροφοί του.
Ένας στρατιώτης σακατεμένος και κρυμμένος στα χαρακώματα
να περιμένει την επιθεση του εχθρού.

Τα διδάγματά σου, όμως, οι γαλουχίες σου, η αστείρευτη αγάπη
που με ανάθρεψε, με ατσάλωσαν. 
Μου έδωσαν τελικά θάρρος να συνεχίσω, να μην λιποψυχώ.
Να βγω έξω και να συνεχίσω να δίνω τις μάχες μου.

Έγινα εγώ η σοφή που συμβουλεύει, η αγκαλιά  που παρηγορεί,
η αισιοδοξία που παροτρύνει, το άγρυπνο μάτι που περιφρουρεί.

Κι ας κρύβω μέσα μου το παιδί που ορφάνεψε.
Το παιδί που κλαίει, όταν χτυπάει  στην αλάνα της ζωής 
κι αποζητά το μητρικό χάδι και την ζεστή αγκαλιά.

Συνεχίζω να ζω κι ας μην έχω πια την ευλογία να φωνάξω:
" Μάνα μου " και να σε δω να εμφανίζεσαι στην πόρτα.

       Λίκνον