Στο παραμύθι της ζωής μου πρωταγωνίστρια είμαι εγώ.

Άλλη μια νύχτα μοναξιάς έφυγε αλύτρωτη.


Άλλη μια νύχτα που περπάτησα στα παγωμένα δωμάτια της ψυχής σου με κάθε είδους βηματισμό και δεν βρήκα τίποτα και κανέναν.

                                               Ήσουν απών.


Μόνο ψίθυροι. 
Σκόρπιοι...αδύναμοι στην αρχή κέντρισαν γι' άλλη μια φορά, κακόβουλα, την προσοχή και την ακοή μου.
Ψίθυροι που δυνάμωσαν σε φωνές στριγκιές και χαιρέκακα γέλια μιας απιστίας σαρωτικής που με ισοπέδωσε.

Η κούραση που με καταπονεί μερόνυχτα, στοιβάζεται με άνεση στους λεπτούς μου ώμους. 
Σκιές και ρυτίδες εκτελούν αριστοτεχνικά τον χορό της θλίψης στο πρόσωπό μου.
Στο αντικαθρέφτισμά του δεν μ' αναγνωρίζει ούτε ο ίδιος μου εαυτός.


                                                  Αλλοτριώθηκα. Έγινα μια ξένη.


Η αγάπη που δεν γνώρισε αντίκρυσμα, ρούφηξε κάθε ικμάδα από μέσα μου.

Κι η εμπιστοσύνη που φτερούγισε μακριά, πουλί λαβωμένο, πήρε μαζί της την αλλοτινή μου κοσμοθεωρία για τον πρίγκιπα του παραμυθιού.

Διπλό το χτύπημα, ηχηρό το χαστούκι που με ξύπνησε από τον λήθαργο του παθητικού πόνου.



 " Ως εδώ " μονολόγησα, αποφασιστικά, πετώντας τα μαύρα ρούχα της προδοσίας στο πάτωμα. Αφαίρεσα προσεκτικά από πάνω μου όλη την στάχτη και τ' αποκαϊδια μιας σχέσης που αποτεφρώθηκε στην πυρά της προδοσίας σου.


Δεν σου χαρίζω ούτε άλλη μια ώρα, όχι ημέρα, από τον ταλαιπωρημένο αλλά μονάκριβο εαυτό μου.
Αντιθέτως, σε χαρίζω απλόχερα στην αγκαλιά της άλλης.
Οποιασδήποτε άλλης.


Χωρίς να χάνω άλλο πολύτιμο χρόνο, στολίστηκα με το απαλό μετάξι της συγχώρεσης.
Αξεσουάρ μου φόρεσα ένα λαμπερό χαμόγελο αυτοεκτίμησης στα χείλη και μια σπινθηροβόλα λάμψη ελπίδας στο βλέμμα.


Οι λεπτοφτιαγμένες γόβες μου δεν περιμένουν πια κανέναν ψευδο - πρίγκιπα να διορθώσει ή να σώσει την κατάσταση.


Το παραμύθι της ζωής μου έχει εμένα ως πρωταγωνίστρια. 
Ανοίγω την πόρτα στο φως, στη ζωή, στη χαρά.

       Λίκνον